Noorwegen, deel 1.
Bijgewerkt op: 3 feb. 2022
Onze eerste echte reis, 5 maanden door een winters Noorwegen
Op de laatste maandag van november, 2020, reden we in de stromende regen de oprit van mijn ouders af. Erg zenuwachtig, een beetje naïef en vol trots over al het kluswerk dat een lege bestelbus in een huisje op wielen omtoverde.
December
Onze eerste bestemming en al snel veilige haven was Naersnes. Via helpx.net hadden we contact gelegd met Strandheim - een paar berichtjes heen en weer over klusjes en onderdak en dieren - en na flink wat doorrijden (want pcr-testen die 72 uur geldig waren) stonden we daar dan opeens, op een open veld met als enig teken van leven een eekhoorntje, dansend van boom tot boom.
We vielen halsoverkop in de open armen van deze plek. Het grote witte huis met een tweepersoons stapelbed in een knus kamertje, de heuvel die afliep in de fjord, de geiten 'Lillebei en Knerten', de kat, de hondjes en bovenal het handjevol mensen.
Het was er stil, oorverdovend stil. Een groepsaccomodatie zonder groepen, een gigantische keuken zonder eters, een voetbalveld zonder kinderen.
Die eerste weken waren mistig, grijs en mysterieus. We klusten rondom de groepsaccommodatie, zworven door de bossen en vonden de eerste sneeuw hogerop. Met de tijd liet de zon zich voorzichtig zien en trok de mist langzaam op - als om ons stapje voor stapje aan de ongekende schoonheid te laten wennen. De dagen waren kort, maar de avonden naast de houtkachel warm. Ik schilderde, zoog de landschappen tot in de koude kleren in me op en schilderde meer. Kerst was zichtbaar in aantocht in en om de huizen van 'ons' kleine dorpje.
Toen kerst kwam scheen de zon - en dus was er geen tijd om binnen te zitten dineren, maar gingen (móesten) we erop uit. Een traditioneel Noors kerstdiner, inclusief kerstboom met noorse vlaggetjes, volgde een paar dagen later. Ook oud & nieuw kwam en klokslag twaalf uur stonden we met lidl wijn aan de oever van het fjord, wij tweeen. Vuurwerk sprong omhoog boven Oslo, aan de andere kant van het fjord en ik zag het glinsteren in Harri's ogen.
Januari
Onze laatste weken in Naersnes gingen snel. We zogen onze favoriete plekjes nog in ons op, organiseerden koffie momentjes voor de buurt op dinsdag en namen langzaam maar zeker afscheid van de mensen die zich in onze harten hadden genesteld. De dag dat we de laatste spullen inlaadden en wegreden, zag ik het eekhoorntje voor de tweede en laatste keer.
En we waren los! Euforisch van een nieuw avontuur dat begint, overdonderd door de grootse schoonheid waar onze weg dwars doorheen slingerde. We reden naar het noorden, het binnenland verder in. Met elke tunnel door de bergen leek de hoeveelheid sneeuw met een paar centimeter toe te nemen. We reden door eindeloze bossen met takken zwaar onder het gewicht van de glinsterende sneeuw. Bergen en bevroren watervallen flitsten voorbij en voor onze eerste nacht 'wild' staan hadden we een pracht plek in de bergen uitgezocht. Met ons kacheltje en een extra paar sokken aan kropen we die avond in ons knusse bed en tuurde ik door het dakraam nog even naar de melkweg.
Ik werd om 5 uur wakker door een alles doordringende stilte. Ik hou van stilte, echt, maar hier klopte iets niet. Ik schudde Harri wakker en voelde het aan mijn neus: de kachel was uitgevallen. Buiten was het nu zo'n -8 C en ik raakte lichtelijk in paniek bij het idee hoe snel de temperatuur binnen zou dalen. Niet omdat ik bang was om het koud te hebben, maar omdat ik onze voorraad (en verftubes en apparatuur!) al uit hun voegen zag vriezen.
Met de slaperigheid snel verdwenen, gingen we op onderzoek. Gauw kwamen we erachter: huishoudaccu leeg. Oorzaak? We hadden de koelkast aan laten staan. De ironie.
We besloten zo snel mogelijk te gaan rijden, en na meerdere pogingen startte de motor gelukkig. Ik deed nog even een laaste check of binnen alles rijklaar was en gooide de schuifdeur dicht - of tenminste, dat probeerde ik. De schuifdeur stuiterde namelijk gelijk weer open. Sluitmechaniek bevroren.
We probeerden vanalles, vlogen de eerste Noren die de parkeerplek opreden aan en samen pielden we aan de deur - maar het mocht niet baten. Met een sjorreband door de hendel van de voordeur en de schuifdeur gebonden en dikke jassen aan, reden (gleden) we uiteindelijk van de berg af. We parkeerden de bus pal in de net opgekomen zon en met een plastic zak gevuld met heet water (nog bedankt voor de tip ome Gert!) was daar dan eindelijk een magisch klik-geluid.
We waren euforisch! Helaas was deze eerste overnachting nog maar het begin van een week vol pech - en spoiler: het werd alleen maar erger (ook mooier gelukkig).
Lees volgende week verder! Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis de update niet! Wist je dat veel schilderijen en producten stukken van de verhalen vertellen? Bezoek de Kunstwinkel en reis mee door de omschrijvingen.